Կարդալով Անիի համայն հայությանն ուղղված նամակը, մոտս ցանկություն առաջացավ, հենց այնպես, մարդկայնորեն հարցնել՝ Անի ջան ո՞վ է թանիդ թթու ասել: Ախր վատ բան չես ուզում: Ուզում ես, որ բոլորը քեզ լավը ասեն, լավը անեն, որ դու քեզ լավ զգաս: Ո՞վ չի ուզում այդպես: Բայց, փոքրիկս, քեզ մի բան հուշեմ: Երբ որ ուզում ես լավը ստանալ, լավը պիտի տաս, անգամ եթե դառնացրել են քեզ: Անգամ եթե թթու խոսք են ասել: Ում որ դիմում ես, նրանից վեր պիտի կանգնես: Նույն հարթության վրա կանգնելն ու «քաղցր խոսքեր ասելը» միմյանց, նույն մակարդակի մասին է խոսում: Հենց վերնագրում դու ավելի շատ ես վիրավորում ազգիդ ինչ որ հատվածի, քան նրանք են քեզ նեղացրել՝ «Իմ սիրելի հայ՝ հայ մնացածներ… »: Ովքե՞ր են, որ հայ չեն: Հանրության հետ աշխատող ոչ մեկը զերծ չէ քննադատվելու սառը ցնցուղից: Այդ ջուրը դարման է, եթե կարողանաս ճիշտ գնահատել ու օգտագործել: Ոչ մի բան այնքան օգտակար չէ մարդու մտավոր աճին, որքան այդ դեղը, հավատա: Լրագրողներս դա ամեն օր ենք ստանում: Մի փոքր գաղտնիք էլ ասեմ: Ես ավելի շատ կարդում եմ ինձ հայհոյողներին, քննադատողներին, քան գովերգողներին: Վերջապես ես պետք է հասկանա՞մ՝ ինչու են հայհոյում, քննադատում: Եթե զուտ սուբյեկտիվ վերաբերմունք եմ տեսնում, չեմ արձագանքում, բայց երբ առողջ հատիկ եմ տեսնում, պատահում է, որ նամակով շնորհակալություն եմ հայտնում նրան՝ ինձ օգնելու համար: Անգամ եթե խոսքի մեջ կոշտ երանգ է լինում: Անգամ եթե ցուցադրաբար է «սխալս աչքս խոթում»: Գրում ես, որ դեռ չես ապաքինվել: Առողջություն: Այդպես կասի յուրաքանչյուր հայ, հավատացած եմ, անգամ քեզ քննադատողը, հայհոյողը… Ազգիս ընդհանրական կերպարը բարեգթությունն է, իսկ առանձին դեպքերի պետք չէ անդրադառնալ և այն էլ՝ Վարդգես Պետրոսյանի հրաշք տողերով: Քեզ ավելի լավ կհասկանայինք քո բառերով, թեկուզ ոչ հնչեղ, բայց հոգիդ կզգայինք… Կուզեի, որ իմ խոսքերից հետո հոգևոր ուժ ստանայիր ու չասեիր՝ մարդիկ ամեն օր ինձ մի սպանեք… Հասմիկ Բաբաջանյան